Opowiadanie autorstwa Pani Katarzyny Koziorowskiej.
przeminą czasy kiedy życie
było piękną pamiątką
po samotności
przeminą czasy gdy śmierć
stanowiła śmieszny dowcip dziecka
zabaw się ze mną
w przyszłość w słowa
o jakie nie warto błagać
rozbierz z ciała pozostaw tylko duszę
pasuje do kroju ust
pomińmy straconą wieczność
oddzielmy popiół od łez
mój ból stanie się nadzieją
dla której warto ukryć się
w ukochanych dłoniach
tańczmy
parkiet jest dostatecznie miękki
obudź się w ostatniej chwili
odmów tabliczkę mnożenia
pod powieką
zawieruszyło się słońce
ostatnia gwiazda tego sezonu
zapoznaj mnie z teraźniejszością
przekonasz się brakowało nam
wspólnego powietrza
miłości na wynos
zanim odrodzi się w nas zima
zanim zrzucimy ostatnią łzę
zmarnowany żal
zniewieściały ból
