|
Pragnę (s)pokoju Okruchy dnia, strzępy nocy
Czemu wszystko jest takie pogmatwane i czemu wszystkiego jest tak dużo? Mam ochotę, jak dziecko, tupnąć nogą i wrzeszczeć: ja nie chcę! Ale nie mogę tego zrobić, bo już dawno nie jestem dzieckiem. Wojtek za diabła nie chce okazać się cynicznym skurwysynem, co, biorąc pod uwagę nasze zupełnie różne preferencje i status życiowy, wcale mi nie pomaga. Jakiś pieprzony pieniacz w pracy zatruwa mi, i tak już niełatwe życie, zupełnie bez powodu. Tak mu się napatoczyłam więc sobie upuszcza frustracji. Jutro umówię się z prawnikiem...:( (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
