|
Jesienny Pan Okruchy dnia, strzępy nocy
Nie miałam ochoty na to spotkanie. Zgodziłam się jakiś czas temu w przypływie desperacji. Dziś chciałam odwołać, ale nie odbierał telefonu. Pomyślałam, z ulgą, że się rozmyślił. Zadzwonił, gdy był już pod moim domem. Raczej nie miałam wyjścia...Dawno już się tak dobrze nie czułam w czyjeś obecności. Jan nie jest ani gruby, ani chudy, ani wysoki, ani niski, ani ładny, ani brzydki, ani super modny, ani niemodny. Pospolity. Nie unosi w obłoki jak Miętus. Nie oszałamia słowami jak Andrzej. Nie otula ciepłem jak TAMTEN Andrzej. Nie wprawia w rozedrganie jak Zbyszek. Taki sobie zwyczajny jesienny pan. Nie gra nikogo i nie oczekuje, żebym ja coś udawała. To takie miłe uczucie móc być sobą. Nie wiem, jak się potoczą nasze losy, ale dziś jest mi zwyczajnie i pospolicie dobr (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
