Wpisy zawierające słowo kluczowe chodniki wełniane.
|
Meble w XVII i XVIII w. w Anglii - część druga Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Meble georgiańskie W odróżnieniu od Francji, gdzie większość mebli, zwłaszcza do siedzenia, była złocona lub lakierowana osiemnastowieczna Anglia hołduje drewnu odkrytemu, woskowanemu. Pozwalało to na uwidocznienie słoi drewna, specjalnie zresztą dobranych. Głównym materiałem w XVIII w. był mahoń, który wszedł w użycie około 1720-25 r., przywieziony z dziewiczych lasów Ameryki. Był to materiał o bardzo wysokiej jakości. W końcu XVIII w. zapanowała moda na inne egzotyczne, w tym również na drewno cytrynowe. Meble okresu georgiańskiego uważane są za duże osiągnięcie w historii meblarstwa, pzrede wszystkim z uwagi na wygodę w użytkowaniu. Zwłaszcza meble służące do siedzenia mają wysokości siedzeń i opa (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Meble w XVII i XVIII w. w Anglii - część pierwsza Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Wielką rolę w kształtowaniu wnętrz odgrywali architekci, którzy projektowali nie tylko wnętrza, lecz rownież ich urządzenie meblowe. Organizacja produkcji mebli była inna w Anglii niż we Francji. Ebeniści francuscy należeli do cechów, przy czym mieli jednak prawo umieszczenia swych podpisów na wykonywanych przez siebie meblach. Podobne zresztą zasady organizacji istniały rownież i w innych krajach Europy. Rzemiosło angielskie natomiast miało wysoce indywidualne podejście do obowiązków wykonawcy wobec społeczeństwa i nie uznawało podporządkowywania jednostki statutom korporacji. W końcu XVII w. joiner-craftsman (stolarz-rzemieślnik) występuje jako mistrz upoważniony do wykonywania wykwintnych mebli skrzyniowych, czyli jako (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Część II - Klasycyzm Ludwika XVI – meble Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Klasycyzm w epoce Ludwika XVI charakteryzował sie dosyć ciekwaymi meblami. I innymi bogatym wyposażeniem wnętrza. Komoda - w okresie tym wykonywano wiele rożnych typów komód. Przeważnie były one prostokątne, z drzwiczkami lub szufladami. Znany był model Riesenera - trzydrzwiowy, z występująca środkową częścią, wielokrotnie naśladowany prez innych mistrzów-ebenistów. Szafa - szafy miały przeważnie proste formy, były dwudrzwiowe, z prostokątnymi płycinami i ozdobami według przyjętych wzorów; w (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Klasycyzm Ludwika XVI - meble Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Według opisów pochodzących z epoki umeblowanie jadalni składało się ze stołów i dwóch krzeseł, dwóch stołów-konsoli lub stołów pomocniczych oraz etażerki do przechowywania szkła. Umeblowanie sypialni stanowiły: łóżko z baldachimem, szezlong, dwa lub trzy fotele, komoda, szafka zwana chiffoniere i toaleta. Widzimy z opisu mebli w sypialni, że mogła ona służyć również do przyjęć, bardziej moze nawet niż inne pokoje. W domach wiejskich znajdowały się zawsze wielkie szafy dwudrzwiowe w sypialniach, a w jadalniach - wielkie kredensy składające się z dwóch części; z licznymi otwartymi półkami i szafeczkami, stoły oraz typowe dla Francji zwykłe krzesła, wyplatane słomą. W czasach Ludwika (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Rokoko - meble w Niemczech Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Do ozdabiania mebli używano w Niemczech tak kosztownych materiałów, jakich nie spotykamy nawet w tej obfitości w meblach włoskich i francuskich. Stosowano wiec w dużych ilościach srebro i złoto, szyldkret, płyty z lapis-lazuli i ametystu oraz drogie forniry. Na całym terytorium Niemiec rzemieślnicy-stolarze osiągnęli wyjątkowo wysoki stopień doskonałości wykonania mebli, a współdziałali z nimi w osiągnięciu niezwykłych efektów złotnicy-cyzelerzy, tapicerzy, lakiernicy i snycerze. Zachowały się cechowe projekty, które wykazują doskonałe opanowanie rysunku i detalu. Stolarze niemieccy wzorowali się na francuskich mistrzach-ebenistach, nie sygnowali jednak swych dzieł i w odróżnieniu od Francji, gdzie mamy długie listy (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Barok i Rokoko w Niemczech Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Ośrodkami, z których promieniowała kultura i sztuka w XVII i XVIII w., były: na północy Berlina oraz miasta Hanzy, na południu Monachium, Drezno i Wiedeń. Miasta te oddziaływały silnie na całe terytorium Niemiec, które nie stanowiły jeszcze wówczas jednolitego organizmu państwowego. Istniały również na terenach niemieckich inne obce wpływy, jak np. Flandrii i Holandii oraz poprzez miasta Hanzy - Anglii, zwłaszcza w okresie rozkwitu meblarstwa angielskiego, który przypadł na połowę XVIII w. Pomimo tych wpływów poszczególne ośrodki niemieckie stworzyły jednak własny charakter wnętrza mieszkalnego i własne typy mebli, tak że możemy mówić o niemieckim baroku i niemieckim rokoko, a w (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Meble we Francji – czas rokoko - część druga Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Meble w mieszkaniach ludzi średniozamożnych wykonywano z drewna orzechowego lub bukowego, lakierując je lub pozostawiając po wywoskowaniu w naturalnym kolorze. Forniry z drewna egzotycznego stosowano tylko do drobnych intarsji. W XVIII w. były wyrabiane w licznych warsztatach meble na sprzedaż. Artyści rysowali wzory mebli, a ebeniści paryscy byli zbyt dobrymi kupcami, by przepuścić okazje do sprzedaży mebli ludziom, którzy pragnęli naśladować warstwy uprzywilejowane. Formy mebli były często inspirowane przez wybitnych artystów, np. przez Watteau. Pierwsze miejsce w meblarstwie rokokowym należy się mistrzowi ebeniście Cressent, który już w meblach Regencji zapoczątkował swą twórczość, nie wzorowaną na jakichkolwiek dotychczasowych formach, lecz g (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Meble we Francji - czas rokoko Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Zakres twórczości najczęściej obejmował nie tylko wnętrza, lecz i meble i odwrotnie - maitre-ebeniste często projektował całe wnętrza. Przejście od monumentalnych form mebli w okresie klasycyzmu do form wygiętych, płynnych - zaznaczyło się już na przełomie XVII i XVIII w. W XVIII w. meble w znacznie większym stopniu niż dotychczas nabierają cech ruchomości we wnętrzach. Są łatwe do przenoszenia bądź przesunięcia, nie związane z miejscem. Meble Regencji, jeszcze ciężkie, miały wprawdzie nóżki wygięte w kształcie litery S, nie powiązane łącznikami, lecz jeszcze nie pozbawione były pewnej monumentalności. Meble rokokowe stały się lekkie,o płynnych liniach. Drewno hebanowe i technika markieterii z r&oacu (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Rokoko we Francji - część druga Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
W rokoko kompozycja wnętrz polegała na rozbiciu ścian na pola, w których znajdowały się okna, drzwi, lustra i szafy, włączone w ogólną kompozycję jako związane z nią elementy. Rokoko wprowadziło konsekwentnie jednolita kompozycje ścian, sufitu i posadzki. Ściana podzielona była zwykle na część cokołową, o wysokości odpowiadającej oparciu niewysokich krzeseł, właściwe pole ściany i wieńczący lekki gzyms, który mógł być wygięty lub sprowadzony do listwy o dozwolonej kompozycji, niekoniecznie poziomo odgradzającej ścianę od sufitu. Gzyms istnieje jeszcze we wnętrzach z okresu Regencji, bliski w formie gzymsowi z okresu Ludwika XIV. Dolna część ściany, cokołowa, obłożona była zwykle boazerią płycinową, (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Rokoko we Francji Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
W wielu opracowaniach okres panowania regenta na tronie francuskim wydzielany jest jako stylowy, a wnętrza i meble z tych czasów określa się jako będące w stylu regencji. W rzeczywistości jednak formy występujące w tym okresie pokrywają się w znacznej mierze ze stylem ludwika XIV i Ludwika XV, a zwłaszcza z tym ostatnim, tak że styl regencji należy raczej uważać za początki rokoka we Francji. Wykonane w tym stylu wnętrza i meble mają jeszcze charakter reprezentacyjny; meble są ciężkie, duże, o symetrycznym układzie dekoracji - stopniowo jednak uzyskują lekkość, wygięte formy, lżejsza dekorację i profilowanie. Wszystko to sprawia, że zaczynają różnic się wyraźnie od mebli w stylu Ludwika XIV. Nazwa rokoko pochodzi od słowa rocaille, kt&o (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Meble we Francji – czasy Ludwika XIV - część II Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Ulubionymi motywami były: akant, maski, głowy, figury, a w późniejszym okresie groteski. Metal występował w ramkach, gzymsach i okuciach. Boulle celował również w wykonywaniu opraw do zegarków, które zostały uznane za arcydzieła sztuki cyzelerskiej. Przypisuje mu się także stworzenie wzorów biurka i komody. Istotnie, nazwa komody nie występuje jeszcze w słowniku Akademii francuskiej z 1694 r. Wymieniona została natomiast w liście matki regenta z 1718 r., jako duży stół z szufladami, a więc w okresie, gdy Boulle jeszcze pracował. Boulle mieszkał w Luwrze i tam miał pracownię, a jako mistrz uznany przed dwór królewski miał duże wzięcie. Zwracali się do niego liczni klienci spośród bogatej finansjery i arystokracji. Żył długo i był świadkiem zmian (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Meble we Francji - czasy Ludwika XIV Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Meble w stylu ludwika XIV były charakterystycznym pod względem formy i materiału produktem rzemiosła, przeznaczonym wyłącznie na potrzeby króla i możnowładców. Ich wielka skala, a tym samym małe dostosowanie do wygody użytkownika, oraz kosztowne wykonanie nie pozwalały na zastosowanie ich we wnętrzach mieszkalnych domów mieszczańskich. W wieku XVII, a nawet jeszcze w XVIII, mieszczańskim meblem jest nadal mebel renesansowy lub bliski mu formą mebel z czasów panowania Ludwika XIII, wzorowany na meblach holenderskich. W wieku XVII wprowadzono nową technikę wykonywania mebli i nowe egzotyczne drewno - heban oraz kolorowe materiały do ozdoby drewna, jak: masę perłową, kość słoniową, szyld kret, srebro, miedź, brąz, cyna i inne. W tym okresie w Wenecji stosuje s (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Klasycyzm we Francji - część II Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Podobnie jak w przypadku form przekrycia, dokonała się ewolucja boazerii ściennej. Renesansowe boazerie z podziałami architektonicznymi przekształcają się w boazerie ramowe, w naturalnym kolorze drewna, woskowane, a następnie wykonywane w technice malarsko-lakierniczej, ze szlifowaniem charakterystycznym dla późniejszego okresu. Ściany wnętrz reprezentacyjnych okładano również kolorowym marmurem, z bogatymi podziałami dla stworzenia kontrastów, z taflami lustrzanymi oraz używanym stosunkowo często stiukiem ze złoceniem. W skromnych wnętrzach ściany były tynkowane zaprawą gipsowo-wapienną, przy czym szczegóły, zamiast z kamienia, wykonywano w gipsie lub w drewnie. Motywy dekoracji architektonicznej ulegały znacznym zmianom w porównaniu do czasó (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Klasycyzm we Francji Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
CZASY LUDWIKA XIV. Świetny rozwój architektury wnętrz we Francji w okresie panowania Ludwika XIV znalazł oparcie w rozbudowie manufaktur. Było to zasługa doradcy królewskiego, ministra Colberta. W okresie jego działalności, od 1663 do 1672 r., co rok powstała jakaś manufaktura. Było ich wiele: tkackie, jedwabi, dywanów i gobelinów, mebli i przedmiotów sztuki oraz luster, które mogły konkurować ze słynnymi weneckimi. Rozwijały się również liczne warsztaty koronek oraz wyrobów złotych i srebrnych, dotąd wyłącznie sprowadzanych z zagranicy. Jednym z większych wydarzeń gospodarczo-kulturalnych było wykupienie przez Colberta warsztatów braci Gobel (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Wnętrza mieszkalne - Barok we Włoszech Historyczna architektura i meblowanie wnętrz
Sztuka w Italii została w okresie baroku mocniej niż przedtem wciągnięta do służby klasy panującej. Artyści w silniejszym stopniu podlegali mecenasom, którzy narzucali im swe idee; ich dzieła miały oddziaływać na masy. Pałac był symbolem umacniania władzy, a jednocześnie miejscem arystokratycznej izolacji od niższych, niegodnych obcowania z władzą klas społeczeństwa. Pałac z reprezentacyjną amfiladą wnętrz przestał być wygodnym mieszkaniem. Porównanie z zamkiem średniowiecznym lub pałacem wczesnorenesansowym wypada na jego niekorzyść: brak w nim było harmonii treści i formy, potrzebnej dla powszedniego życia człowieka, cechującej tamte siedziby mieszkalne. Barok stworzył jednak nowe formy architektury, jako reakcję artystów (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
